Al een paar jaar heb ik oerprei op de tuin staan, een soort die zichzelf vermeerdert door middel van wortelknolletjes. Ik vindt het nog steeds een leuk en handig gewas. Het vorig jaar geplante oerpreibedje wordt echter een oerwoud. Daar haal ik de dikste stengeltjes maar eens tussenuit. Ik snipper ze fijn en bak ze in een omelet. Heerlijk voor bij de lunch.
Doordat het koud is lijkt het of er op de tuin weinig gebeurt, ik wordt er wel eens ongeduldig van. Niet dat dat helpt : ). Maar als ik de foto's van een paar weken vergelijk zie ik dat de lavas werkelijk een spurt gemaakt heeft. Ik kan er al flink van plukken voor in de soep.
En in de aardappelbak piept ook al een aardappel boven de grond. Als de andere ook zichtbaar worden zal ik er nog een keer een laag aarde op doen. Hopelijk geven ze dan weer net zoveel oogst als vorig jaar.
En misschien kan ik dit jaar voor het eerst groene asperges oogsten De planten staan er nu voor het derde jaar en dan pas kun je er wat van snijden. Het eerste jaar wist ik dat niet en ik verwonderde me erover dat er maar twee stengels per plant omhoog kwamen. Wat is het toch fijn dat je dan alle informatie kunt opzoeken. Maar al is het nu het derde jaar, ik durf toch nog niet goed wat weg te snijden als ik maar één zo'n aspergestengel zie. Nog maar even wachten.
De tuinbonen hebben zich niet laten kisten. Niet door de kou en niet door de slakken. Gerafeld als ze zijn, beginnen ze te bloeien. Wat een kracht zit er in die planten.
En de rest moet nog wachten op betere tijden.
