Een nieuw aardbeienbed en de aller-allerlaatste sperziebonen.

De aarbeienplanten moeten er nodig uit. Ze staan er nu twee jaar en misschien zouden ze nog een jaar mee kunnen maar de planten zijn zo groot geworden en er zitten zoveel uitlopers tussen dat ik besluit om het hele bed te verversen.
Tja, dan moet ik wel een nieuw plekje voor ze creëren en dat is nog even puzzelen. Waar plek is hebben ze hiervoor al gestaan dus dan is het beter om ze daar nog niet neer te zetten.
Dan moet de stok van de sperziebonen maar geruimd worden. De planten zijn nu ook wel aan hun eindje dus knip ik de ranken los van de touwen waar ze stevig omheen geslingerd zijn. Ondertussen pluk ik alle bonen die er nog aanhangen en die soms goed verstopt zitten. Ook knip ik de ranken meteen in kleine stukken zodat er een dikke mulchlaag op het bonenbed ontstaat. De wortels met hun stikstofbolletjes laat ik in de grond zitten zo geven ze tijdens het verteren hun voedingsstoffen weer af aan de bodem.

En wat een bonen pluk ik nog! En dat half oktober! Ze zijn er in alle diktes en sommigen beginnen al te drogen. Ook zijn het niet meer de allermooisten maar de meesten voelen nog stevig en zijn dus nog prima eetbaar.

De hele dikke bonen die te taai zijn dop ik en we eten de boontjes als verse peulvruchten. Ze zijn is allerlei stadia van rijpheid en zien er kleurig uit. Na het koken waren ze overigens niet meer zo mooi maar wel heel lekker. En op deze manier gebruik ik alles van de plant wat goed is en gooi ik zo weinig mogelijk weg.

Nu is er plaats voor de aardbeien. Eigenlijk zet je een nieuw aardbeienbed al in augustus op maar toen was het zo heet en droog en bovendien had ik toen nog helemáál geen plaats voor ze. Ik heb in augustus wel een aantal uitlopers van de oude planten gehaald en in een bak aarde gezet met flink wat compost erdoor. Die planten hebben nu een flinke wortelkluit ontwikkeld en gaan het vast prima doen. Omdat het er te weinig zijn zet ik er ook nog wat uitlopers bij die ik nu van de planten haal. Die hebben minder wortels maar ik hoop dat ze ook aan zullen slaan. Het bed heeft een flinke laag compost gekregen en natuurlijk heb ik de net geplante plantjes goed water gegeven.

Omdat de nachten kouder worden haal ik de laatste twee venkelknollen uit de grond. Die zien er nog prima uit. De zomergroenten raken langzaamaan uit het menu. Ik moet er best nog aan wennen dus ik ben blij met deze nazomeroogst.

De boksdoorn/gojibes zit nog vol bloemetjes en op zonnige dagen vliegen er nog steeds bijen op. Ik vraag me wel af hoe daar nog besjes uit zullen kunnen ontstaan want ik heb ze nog niet ontdekt. En dan zie ik ineens wel twee, rozijngrote, besjes zitten ; ). Grappig, maar ik weet niet hoeveel jaar ik hier nog tevreden mee zal zijn.

In een hoekje van de tuin staan de eenjarige gele nachtschonen (Mirabillis jalapa). Eigenlijk jammer dat ik hier 's avonds nooit ben want dan gaan de bloemen pas open en geuren ze. Dus hoop ik dat de nachtvlinders ook van ze genieten. De laatste bloemen zitten in de knop en ontelbare bloemen hebben al gebloeid en zaden gevormd. Die zaden lijken net zwarte olijvenpitten. Het lijkt erop dat de zaden onze zachte winters kunnen overleven en ook de wortelstokken zijn al een paar jaar overgebleven. Hoe mooi de bloemen ook zijn. Ik ga toch een beetje uitdunnen want ze gaan een steeds grotere plek innemen.

En terwijl ik bezig ben met opruimen denk ik al een beetje aan het volgende seizoen. Wat zal ik opnieuw kweken en wat niet. Gelukkig hoef ik nog niet te beslissen, maar dat mijmeren erover is wel leuk.